شهرکوچک بارانی من ...: چای،چای ِ دبش ِ لاهیجان

۱۳۸۹ شهریور ۹, سه‌شنبه

چای،چای ِ دبش ِ لاهیجان

http://www.gooya.com/external/www.jadidonline.com/images/stories/flash_multimedia/Kashef-ol-saltaneh_test/kash_high.html

-->

کاشف السلطنه را دوباره کشف کنیم

ه . لیله کوهی

یکشنبه تعطیل آخر هفته را با وبگردی سر می کنم. این هفته هم پس از ساعتی گشت زنی در سایت ها با کشف مجدد محمد میرزا قاجار قوانلو (کاشف السلطنه) مشهور به "چایکار" یا، پدر چای ایران گذشت. می خواهم این کشفم را با شما قسمت کنم.

کاشف السلطنه از دولت مردان دو دورۀ قاجار و پهلوی است که متاسفانه کمتر به آن پرداخته شد. من ِ زاده گیلان چه با دلیل و چه بی دلیل هر بار به بلندی های مشرف به شهر لاهیجان بالای دامنه

های باغات چای در کنار آرامگاه کاشف السلطنه رفتم، در ِ سرایش برویم بسته بود و یا کمتر معلم تاریخی در سر کلاس درس تاریخ سخنی از او به میان آورد. تنها مردم گیلان از او همیشه به نیکی یاد کردند. و افسانه هایی کج ومعوج از او نقل کردند.

این مرد بزرگ آزادی خواه و نو آور عیلرغم بسیاری از مشکلات روزمره تا آخرین روز حیات خود برای تجدد و بی نیازی صنعت ملی کوشید وشاید جانش را نیز بر سر این راه گذاشت!.

با هم به تماشای کار ارزشمند جواد منتظری بنشینیم روی نوشته ی کنار عکس کاشف السطنه با ماوس فشار دهیم و کار آقای منتظری را ببینیم. به دیگران پیشنهاد دیدنش را بدهید.

ه. لیله کوهی هشدرخان آلمان

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

برای شهر کوچک بارون زده م

برای شهر کوچک بارون زده ام!

این نامی ست برای اتاقک گپ های شبانۀ من با شما که به هزار و یک دلیل در آن سَرک می کشید.

اشاره ای به پیشینه ام.

از شمالی ترین خطه ی ایران می آیم. خطه ای میان زیر دامنه های لیلاکوه و ساحل چمخاله. خطه ای میان باران و مه آبچکان خانه های سفالی. از میان عطر بهار نارنج و بوی گس چای و برنجزاران سبز و زرد می آیم.

آنجا که زنان رنگین پوش، خم شده تا زانو در آبو، نمو، زالو از دیر باز تا هنوز جوانه های برنج را دانه به دانه می کارند و مردان با داس هاشان دُم سیاه صدری درو می کنند.

سالها قبل در خانه ای با قدمتی صد ساله دریک عصر سرد زمستانی با قیچی خورشید ماما بند نافم بریده شد قبل از من هشت برادر و خواهر دیگرم را در همان بالا خانه ودر همان اتاق بزرگ ِ سقف بلند پشت همان بخاری هیزم سوز و در همان تشت مسی جهازی ِ مادرمرا نیز بدنیا آورده بود.

نطفه ام از پدری ست با اعتقادات مذهبی عطار بود. آهسته می رفت و آهسته می آمد تا گربه شاخش نزند.

پر دردسرترین فرزند خانواده بودم. همۀ افراد خانه به ویژه مادرم را تا مرز جنون آزاراندم. همۀ غصه ی مادرم درس نخواندنم بود. روزیکه آن ورقه کذایی را از مدرسه گرفتم به خانه بردم وروی سینه مادرم سنجاقش کردم و گفتم این هم مدال افتخار برای تو.

دبستان و دبیرستان را در همان شهر کوچک بارانی به پایان رساندم. برادر دوسال بزرگترم دانشجو بود و موجب آشنایی من با کتاب و شعار! آخرین سال دبیرستانم آغاز ِ بو گرفتن کله ام از قرمه سبزی بود.

آزادی خواهی و مساوات طلبیم نه از روی دانش وآگاهی بلکه تبعییت از جوانی شور، جنون بود و پیامد آن دربدری ناخواسته یی شد و پناه بردن به کبعه کمونیست های جهان و دیدن آن مدینۀ فاضله! که خود داستانی ست هزار برگ.

از آرزوهای سرخورده و شروع تجربه زندگی در اروپا تا به امروز سالها می گذرد.

براین باورم که از لابلای گپ های شبانه ما در اتاقک (شهر کوچک بارون زده ام) برای منو تو دریچه ای باز شود تا تو حرفت را بزنی نه آنطور که من می خواهم تو بگویی و من نیز حرفم را نه آنگونه که تو می خواهی بشنوی.

دوستتان دارم و برایتان سبدسبد مهربانی می خواهم. هشدرخان آلمان ه. لیله کوهی

شهرکوچک بارانی من ...

۱۳۸۹ شهریور ۹, سه‌شنبه

چای،چای ِ دبش ِ لاهیجان

هیچ نظری موجود نیست:

کل نماهای صفحه

بايگانی وبلاگ