شهرکوچک بارانی من ...: میدون تره بار بهشت

۱۳۸۹ تیر ۸, سه‌شنبه

میدون تره بار بهشت

این هم از لعبت های بهشتی

ه . لیله کوهی

این بیچاره ها، سربازان امام زمان هر چقدر حدیث و روایت در مساجد و منابر از ائمه نقل می کنند، شما کفار از خدا بی خبر باور نمی کنید.

خلاصه اینقدر کفر گفتید تا آقا «امام غایب »عصبانی شد. و رفت از بهشت شخصاً عکس گرفت آورد داد به سردار بشکه ای ( فیروز آبادی) وگفت اینو ببر بده به روزنامه ها و سایت های انترنتی و به کفار بی دین بگو، آقا از بهشت با دوربین ِ دیجیتال گرفته تازه ِ تازه ست.

در قرآن کریم آیه ی 24 سوره طور آمده که ما "غلمانان" را از برای خدمت ِ زنان آفریدیم تا زنان پارسا از آنان به وفور بهره برند.

و "حوریان" یا به عبارتی "مه رویان" را از برای مردان مؤمن آفریدیم تا به تعداد دلخواه از آنان برگزینند.

با همۀ این احوال ولی من فکر می کنم آقا در ارسال عکس اشتباه کرده و عکس از میدون ِ تره بار بهشت گرفته شده با عکس حوری و غلمان دربهشت جا بجا شد. و عکس اشتباهی به دست "فیروز آبادی بشکه" رسیده و حالا هم بدست من.
با این وجود چه فرقی می کنه؟ مشت نمونه ی خرواره این یعنی در بهشت تا بخواهی سکس هست از خیار و بادمجان گرفته تا ترب و هندوانه.

نتیجه ی اخلاقی اگر این دنیا خیر ندیدن آن دنیا خواهید دید. همه با هم بسوی بهشت برویم.

آقا مجید کارت ای ول داره. این عکسوُ آقا مجید از فیروز آبادی بشکه گرفت همون شب برام فرستاد.

هشدر خان آلمان

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

برای شهر کوچک بارون زده م

برای شهر کوچک بارون زده ام!

این نامی ست برای اتاقک گپ های شبانۀ من با شما که به هزار و یک دلیل در آن سَرک می کشید.

اشاره ای به پیشینه ام.

از شمالی ترین خطه ی ایران می آیم. خطه ای میان زیر دامنه های لیلاکوه و ساحل چمخاله. خطه ای میان باران و مه آبچکان خانه های سفالی. از میان عطر بهار نارنج و بوی گس چای و برنجزاران سبز و زرد می آیم.

آنجا که زنان رنگین پوش، خم شده تا زانو در آبو، نمو، زالو از دیر باز تا هنوز جوانه های برنج را دانه به دانه می کارند و مردان با داس هاشان دُم سیاه صدری درو می کنند.

سالها قبل در خانه ای با قدمتی صد ساله دریک عصر سرد زمستانی با قیچی خورشید ماما بند نافم بریده شد قبل از من هشت برادر و خواهر دیگرم را در همان بالا خانه ودر همان اتاق بزرگ ِ سقف بلند پشت همان بخاری هیزم سوز و در همان تشت مسی جهازی ِ مادرمرا نیز بدنیا آورده بود.

نطفه ام از پدری ست با اعتقادات مذهبی عطار بود. آهسته می رفت و آهسته می آمد تا گربه شاخش نزند.

پر دردسرترین فرزند خانواده بودم. همۀ افراد خانه به ویژه مادرم را تا مرز جنون آزاراندم. همۀ غصه ی مادرم درس نخواندنم بود. روزیکه آن ورقه کذایی را از مدرسه گرفتم به خانه بردم وروی سینه مادرم سنجاقش کردم و گفتم این هم مدال افتخار برای تو.

دبستان و دبیرستان را در همان شهر کوچک بارانی به پایان رساندم. برادر دوسال بزرگترم دانشجو بود و موجب آشنایی من با کتاب و شعار! آخرین سال دبیرستانم آغاز ِ بو گرفتن کله ام از قرمه سبزی بود.

آزادی خواهی و مساوات طلبیم نه از روی دانش وآگاهی بلکه تبعییت از جوانی شور، جنون بود و پیامد آن دربدری ناخواسته یی شد و پناه بردن به کبعه کمونیست های جهان و دیدن آن مدینۀ فاضله! که خود داستانی ست هزار برگ.

از آرزوهای سرخورده و شروع تجربه زندگی در اروپا تا به امروز سالها می گذرد.

براین باورم که از لابلای گپ های شبانه ما در اتاقک (شهر کوچک بارون زده ام) برای منو تو دریچه ای باز شود تا تو حرفت را بزنی نه آنطور که من می خواهم تو بگویی و من نیز حرفم را نه آنگونه که تو می خواهی بشنوی.

دوستتان دارم و برایتان سبدسبد مهربانی می خواهم. هشدرخان آلمان ه. لیله کوهی

شهرکوچک بارانی من ...

۱۳۸۹ تیر ۸, سه‌شنبه

میدون تره بار بهشت

هیچ نظری موجود نیست:

کل نماهای صفحه

بايگانی وبلاگ