شهرکوچک بارانی من ...: زندگی ناتمام

۱۳۹۰ شهریور ۳۰, چهارشنبه

زندگی ناتمام

بازتابی دیگر از زندگی نا تمام

ه . لیله کوهی

نیمه های شب است و من در گیر "درشب" بازتاب طولانی ترین شب ِ جهان و بازتاب شمس لنگرود ما.

بی شک تو آچمز خواهی شد و سکوت ِ چند ماهه را خواهی شکست.

چندین ماه گذشته را در گیر درون بودم وُ جدال با خود!

یقین دارم شما نیز مسحور در امتداد "درشب"ِ شمس لنگرود ما خواهید شد. میگوئید نه؟ پس کاری که من می گویم مو به مو انجام دهید.

بروید سراغ ذخیره های شُربِ مُدامتان یک پیاله از آنی که دوست دارید پُرکنید، چی ست نمی دانم بُردو ست یا مرلُت یا کیانتی یا شراب سرخ شیراز.

کاری که من امشب با مرلُت چند بار تکرارش کردم. شما نیز امتحان کنید و در انتهای شعر زیبای «آزادی» از شمس لنگرودما روی نوشته ی یوتوب ماوستان را فشاردهید. آنچنان در کلاف سه تار وُ دَف وُ کلام وُ صدای گرفته گیر خواهید شد.

بیرون آمدن از آن کار آسانی نیست. پس منتظر چه نشسته اید؟ با من به مهمانی ترانه وُ آواز ِ "درشب" یا بهتر بگویم به مهمانی شمس لنگرود ما برویم.
www.aoja.blogspot.com هشدرخان آلمان

آزادی - شعری تازه از شمس لنگرودی

با خالكوب ستاره ها

بر تاريكی دست ها

عابران به سوی تو بال می زنند

می آيند

تا در حياط خانه تو

گل های پژمرده خود را بكارند

و تو از راهی می رسی

كه پريشانی دور می شود...

تو اينهمه نزديك بودی و اينهمه دور به نظر می رسيدی!

پس پلك هايمان بودی، و ديده نمی شدی!

درهايت را باز كن

ما ايستاده ايم

خيابان های تو ما را پيش می برد

ما می آئيم

تا جای واژه نارنج نارنج

و جای هوا هوا بنشانيم

و در شعری زنده شناور باشيم...

تو نخستين حرفی

كه نخستين برگ های بهاری به زبان می آرند

نخستين نانی

كه پس از جنگی شوم

از تنور دهكده ای خارج می شود

نخستين نامی

كه بر بچه زندگی می گذاريم...

در هايت را باز كن

ما می آئيم

با عكس جوانی تو

در جيب پاره مان

و هر چه كه نزديك تر می شويم

تو جوان تر و زيباتر می شوی

درهايت را باز كن

هر چه نشانه است در كف مان

خانه توست

ای آزادی.
هشدرخان آلمان
http://www.youtube.com/watch?v=wZ7wJ_pfYhw&feature=related

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

برای شهر کوچک بارون زده م

برای شهر کوچک بارون زده ام!

این نامی ست برای اتاقک گپ های شبانۀ من با شما که به هزار و یک دلیل در آن سَرک می کشید.

اشاره ای به پیشینه ام.

از شمالی ترین خطه ی ایران می آیم. خطه ای میان زیر دامنه های لیلاکوه و ساحل چمخاله. خطه ای میان باران و مه آبچکان خانه های سفالی. از میان عطر بهار نارنج و بوی گس چای و برنجزاران سبز و زرد می آیم.

آنجا که زنان رنگین پوش، خم شده تا زانو در آبو، نمو، زالو از دیر باز تا هنوز جوانه های برنج را دانه به دانه می کارند و مردان با داس هاشان دُم سیاه صدری درو می کنند.

سالها قبل در خانه ای با قدمتی صد ساله دریک عصر سرد زمستانی با قیچی خورشید ماما بند نافم بریده شد قبل از من هشت برادر و خواهر دیگرم را در همان بالا خانه ودر همان اتاق بزرگ ِ سقف بلند پشت همان بخاری هیزم سوز و در همان تشت مسی جهازی ِ مادرمرا نیز بدنیا آورده بود.

نطفه ام از پدری ست با اعتقادات مذهبی عطار بود. آهسته می رفت و آهسته می آمد تا گربه شاخش نزند.

پر دردسرترین فرزند خانواده بودم. همۀ افراد خانه به ویژه مادرم را تا مرز جنون آزاراندم. همۀ غصه ی مادرم درس نخواندنم بود. روزیکه آن ورقه کذایی را از مدرسه گرفتم به خانه بردم وروی سینه مادرم سنجاقش کردم و گفتم این هم مدال افتخار برای تو.

دبستان و دبیرستان را در همان شهر کوچک بارانی به پایان رساندم. برادر دوسال بزرگترم دانشجو بود و موجب آشنایی من با کتاب و شعار! آخرین سال دبیرستانم آغاز ِ بو گرفتن کله ام از قرمه سبزی بود.

آزادی خواهی و مساوات طلبیم نه از روی دانش وآگاهی بلکه تبعییت از جوانی شور، جنون بود و پیامد آن دربدری ناخواسته یی شد و پناه بردن به کبعه کمونیست های جهان و دیدن آن مدینۀ فاضله! که خود داستانی ست هزار برگ.

از آرزوهای سرخورده و شروع تجربه زندگی در اروپا تا به امروز سالها می گذرد.

براین باورم که از لابلای گپ های شبانه ما در اتاقک (شهر کوچک بارون زده ام) برای منو تو دریچه ای باز شود تا تو حرفت را بزنی نه آنطور که من می خواهم تو بگویی و من نیز حرفم را نه آنگونه که تو می خواهی بشنوی.

دوستتان دارم و برایتان سبدسبد مهربانی می خواهم. هشدرخان آلمان ه. لیله کوهی

شهرکوچک بارانی من ...

۱۳۹۰ شهریور ۳۰, چهارشنبه

زندگی ناتمام

هیچ نظری موجود نیست:

کل نماهای صفحه

بايگانی وبلاگ