شهرکوچک بارانی من ...: آفرین برتو و مقاومتت.

۱۳۸۹ آبان ۱۷, دوشنبه

آفرین برتو و مقاومتت.

http://news.gooya.com/didaniha/archives/2010/11/113068.php

زنی با اسلحۀ ترازوی عدالت

ه . لیله کوهی

نسرین ستوده زنی، که تنها سلاح اش ترازوی عدالت بود. در بیداگاه عدالت ستیز، قربانی ِ بی قانونی ست.

آهای مدعی یان عدالت "اسلامی" چرا کور وُ کر شده اید. چشمتان را باز کنید و گوشتان را به ناله های این دو مادر پیر بسپارید و به افسوس خواهر و نگرانی شوهر نگاه کنید. ببینید چطور حالتان منقلب می شود. آیا قلب تان از جنس سنگ های سخت کوهستان است.؟

بگمان من نه.! چون سنگ های کوهستان با ریزش باران های پاییزی شسته و صیقل می خورند و نرم می شوند. اما قلب شما نه.

نه، با هیچ بارانی شسته و صیقل نمی خورد و نرم نمی شود. آقای خامنه ای "رهبر مسلمانان ِ جهان"! آقای لاریجانی رییس دیوان عالی کشور. شما که نماینده خدا و عدالت خداگونه! در جمهوری اسلامی هستید. لحظه ای وقت بگذارید پس از نماز صبحتان این فیلم کوتاه مصاحبه با این دو مادر پیر را ببینید و بشنوید. شما یی که پس از هر نماز ِ صبح برسر سجاده، دست های آلوده به خون ِ هزاران انسان بی گناه را بسوی آسمان دراز می کنید و از خدایتان التماس آمرزش می طلبید درنگی به این مصاحبه شوهر و خواهر که از بیدادگاهیتان حرف می زنند. که چطور ده ها محافظ مسلح در کنار شان این ملاقات چند لحظه ای را سازمان می دهند و مراقب اند تا کاغذ و قلم و اسلحه ای رد و بدل نشود. که مبادا نسرین ستوده از درون زندان "اسلامی" تان قیام کند و پایه های اسلام ناب محمدی را به لرزه درآورد.

هرچند شما به هیچ کدام از میثاق های بین المللی و عهدنامه های جهانی را که امضاء بر زیر آن انداخته اید پایبند نیستید. و به یقین به میثاق خدایتان هم بایبند نیستید. زیرا با همان میثاق ها دست می برید و سنگسار می کنید و به تیرک اعدام آویزان می کنید. نمی دانم به چه چیزی باید قسم تان داد.

آقای خامنه ای! لحظه ای فکر کنید این زن اگر دختر شما می بود. حاضر می شدید. دیگران با او اینگونه رفتار غیر انسانی کنند. لحظه ای اندیشیده اید.؟ که بر این زن وکیل دادگستری چه گذشت. علیرغم همۀ التماسی که اطرافیان از او می کنند. نسرین ترا جان مادرت دست از اعتصاب غذا بردار اما او حاضر نیست حتی بخاطر مادرش و بخاطر بچه های کوچکش لب به آب هم بزند.

"آقای خامنه ای"! به این بیندیشید این حکومت ابدی نیست. وای به روزی که بر افتد.

با این همه خشم فرو خفته وُ نهان چه بروزتان خواهد آمد.

هشدرخان آلمان

www.aoja.blogspot.com

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

برای شهر کوچک بارون زده م

برای شهر کوچک بارون زده ام!

این نامی ست برای اتاقک گپ های شبانۀ من با شما که به هزار و یک دلیل در آن سَرک می کشید.

اشاره ای به پیشینه ام.

از شمالی ترین خطه ی ایران می آیم. خطه ای میان زیر دامنه های لیلاکوه و ساحل چمخاله. خطه ای میان باران و مه آبچکان خانه های سفالی. از میان عطر بهار نارنج و بوی گس چای و برنجزاران سبز و زرد می آیم.

آنجا که زنان رنگین پوش، خم شده تا زانو در آبو، نمو، زالو از دیر باز تا هنوز جوانه های برنج را دانه به دانه می کارند و مردان با داس هاشان دُم سیاه صدری درو می کنند.

سالها قبل در خانه ای با قدمتی صد ساله دریک عصر سرد زمستانی با قیچی خورشید ماما بند نافم بریده شد قبل از من هشت برادر و خواهر دیگرم را در همان بالا خانه ودر همان اتاق بزرگ ِ سقف بلند پشت همان بخاری هیزم سوز و در همان تشت مسی جهازی ِ مادرمرا نیز بدنیا آورده بود.

نطفه ام از پدری ست با اعتقادات مذهبی عطار بود. آهسته می رفت و آهسته می آمد تا گربه شاخش نزند.

پر دردسرترین فرزند خانواده بودم. همۀ افراد خانه به ویژه مادرم را تا مرز جنون آزاراندم. همۀ غصه ی مادرم درس نخواندنم بود. روزیکه آن ورقه کذایی را از مدرسه گرفتم به خانه بردم وروی سینه مادرم سنجاقش کردم و گفتم این هم مدال افتخار برای تو.

دبستان و دبیرستان را در همان شهر کوچک بارانی به پایان رساندم. برادر دوسال بزرگترم دانشجو بود و موجب آشنایی من با کتاب و شعار! آخرین سال دبیرستانم آغاز ِ بو گرفتن کله ام از قرمه سبزی بود.

آزادی خواهی و مساوات طلبیم نه از روی دانش وآگاهی بلکه تبعییت از جوانی شور، جنون بود و پیامد آن دربدری ناخواسته یی شد و پناه بردن به کبعه کمونیست های جهان و دیدن آن مدینۀ فاضله! که خود داستانی ست هزار برگ.

از آرزوهای سرخورده و شروع تجربه زندگی در اروپا تا به امروز سالها می گذرد.

براین باورم که از لابلای گپ های شبانه ما در اتاقک (شهر کوچک بارون زده ام) برای منو تو دریچه ای باز شود تا تو حرفت را بزنی نه آنطور که من می خواهم تو بگویی و من نیز حرفم را نه آنگونه که تو می خواهی بشنوی.

دوستتان دارم و برایتان سبدسبد مهربانی می خواهم. هشدرخان آلمان ه. لیله کوهی

شهرکوچک بارانی من ...

۱۳۸۹ آبان ۱۷, دوشنبه

آفرین برتو و مقاومتت.

هیچ نظری موجود نیست:

کل نماهای صفحه

بايگانی وبلاگ