شهرکوچک بارانی من ...: نامۀ کوتاه ِامام ره از آن دنیا

۱۳۹۲ بهمن ۲۲, سه‌شنبه

نامۀ کوتاه ِامام ره از آن دنیا

بیست و دونیم ِ بهمن!

ه . لیله کوهی

www.aoja.blogspot.com

پیام حضرت امام ره از کنار دروازه بهشت به دروازه طهران:

امت باقی مانده مسلمان ایران انشاء الله خداوند تبارک و تعالی همۀ شما را آدم بکند.

ما که سی و پنج سال قبل انقلاب اسلامی کردیم و آن خدا بیامرز را از ایران بیرون کردیم و این امت همیشه در صحنه را اینطور در جهان دارای عزت و آبرو کردیم!

و اینهمه ارث نفت برایتان باقی گذاشتیم، شماهم کمی تحمل سی و پنج ساله بکنید اینقدر به سرو کله ی همدیگر نزنید.

دیشب از بیت سابق ما نامه ای بدستم رسید که این دولت شاه کلید که همان دولت تدبیر و امید باشد، که بی بی سی برایش ستاد انتخاباتی تشکیل داده بود و آقای "مسعودبهنود" هم صف نگهدارش بود. برای شما امت مسلمان همیشه در صحنه سبد کالا درست کرده، اما شما برای گرفتن آن سبد ها آنقدر از سر و کول همدیگر بالا رفتید که همه ی تخم مرغ های داخل سبد شکسته شده و کیسه های برنج پاره شده و کف خیابانها ریخته که البته به حول قوه الهی سال دیگر همه خیابانهای ایران برنجزار خواهد شد و ما دیگر در حکومت اسلامی کمبود برنج نخواهیم داشت و اینهم از تدبیرِ دولت تدبیر است.

با این وجود من به شما نصیحت می کنم آرام باشید خوب باشید منظم توی صف به ایستید با تربیت باشید بعد از سی و پنج سال هنوز بلد نیستید مثل یک بچه مسلمان خوب توی صف به ایستید خب اصلا چرا زنده اید بمیرید بیایید همینجا پیش خودم امت بهشت و جنهنم را تشکیل دهید در غیر اینصورت من توی دهن آن امت می زنم که نتواند خوب توی صف به ایستد.

والسلام وعلیکم و رحمت الله وبرکاته. ال روح الله ال موسوی ال خمینی ال ره

هشدرخان آلمان

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

برای شهر کوچک بارون زده م

برای شهر کوچک بارون زده ام!

این نامی ست برای اتاقک گپ های شبانۀ من با شما که به هزار و یک دلیل در آن سَرک می کشید.

اشاره ای به پیشینه ام.

از شمالی ترین خطه ی ایران می آیم. خطه ای میان زیر دامنه های لیلاکوه و ساحل چمخاله. خطه ای میان باران و مه آبچکان خانه های سفالی. از میان عطر بهار نارنج و بوی گس چای و برنجزاران سبز و زرد می آیم.

آنجا که زنان رنگین پوش، خم شده تا زانو در آبو، نمو، زالو از دیر باز تا هنوز جوانه های برنج را دانه به دانه می کارند و مردان با داس هاشان دُم سیاه صدری درو می کنند.

سالها قبل در خانه ای با قدمتی صد ساله دریک عصر سرد زمستانی با قیچی خورشید ماما بند نافم بریده شد قبل از من هشت برادر و خواهر دیگرم را در همان بالا خانه ودر همان اتاق بزرگ ِ سقف بلند پشت همان بخاری هیزم سوز و در همان تشت مسی جهازی ِ مادرمرا نیز بدنیا آورده بود.

نطفه ام از پدری ست با اعتقادات مذهبی عطار بود. آهسته می رفت و آهسته می آمد تا گربه شاخش نزند.

پر دردسرترین فرزند خانواده بودم. همۀ افراد خانه به ویژه مادرم را تا مرز جنون آزاراندم. همۀ غصه ی مادرم درس نخواندنم بود. روزیکه آن ورقه کذایی را از مدرسه گرفتم به خانه بردم وروی سینه مادرم سنجاقش کردم و گفتم این هم مدال افتخار برای تو.

دبستان و دبیرستان را در همان شهر کوچک بارانی به پایان رساندم. برادر دوسال بزرگترم دانشجو بود و موجب آشنایی من با کتاب و شعار! آخرین سال دبیرستانم آغاز ِ بو گرفتن کله ام از قرمه سبزی بود.

آزادی خواهی و مساوات طلبیم نه از روی دانش وآگاهی بلکه تبعییت از جوانی شور، جنون بود و پیامد آن دربدری ناخواسته یی شد و پناه بردن به کبعه کمونیست های جهان و دیدن آن مدینۀ فاضله! که خود داستانی ست هزار برگ.

از آرزوهای سرخورده و شروع تجربه زندگی در اروپا تا به امروز سالها می گذرد.

براین باورم که از لابلای گپ های شبانه ما در اتاقک (شهر کوچک بارون زده ام) برای منو تو دریچه ای باز شود تا تو حرفت را بزنی نه آنطور که من می خواهم تو بگویی و من نیز حرفم را نه آنگونه که تو می خواهی بشنوی.

دوستتان دارم و برایتان سبدسبد مهربانی می خواهم. هشدرخان آلمان ه. لیله کوهی

شهرکوچک بارانی من ...

۱۳۹۲ بهمن ۲۲, سه‌شنبه

نامۀ کوتاه ِامام ره از آن دنیا

هیچ نظری موجود نیست:

کل نماهای صفحه

بايگانی وبلاگ