شهرکوچک بارانی من ...: عشق، ازنگاه مقصدی ِ شاعر

۱۳۹۲ آذر ۳, یکشنبه

عشق، ازنگاه مقصدی ِ شاعر

من عشق را تا زنده هستم دوست دارم

www.aoja.blogspot.com

رضامقصدی:

آری، همينم:

يک سينه ی سوزانِ در آتش، نشسته

با لحظه های شادِ سرمست.

اما کمی غمگين وُ خسته.

زيبايی ِ لبريز را شعری بلندم.

با خنده ای می گريم وُ با گريه ای گرم-

چون گل، سراپا نوشخندم.

در دست من، تنها مدادی ست

تا واژه های خفته را بيدار سازم.

تا مثل باران

رنگين ترين آهنگ را در پای هر گل

يا جانِ هر عاشق ، ببارم.

باری، همينم:

من عشق را تا زنده هستم دوست دارم.

آرزوی يک درخت

يک درخت

رو به روی آرزوی آبی ِ تو آه...می کشد.

يک درخت

تن ، به مهربانی شگفتِ ماه می کشد.

ابر نورسيده! برفراز جانِ من بمان!

شادمان ترين ، ترانه را به سوی سيبِ من، بخوان!
reza.maghsadi1@gmail.com

www.aoja.blogspot.com

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

برای شهر کوچک بارون زده م

برای شهر کوچک بارون زده ام!

این نامی ست برای اتاقک گپ های شبانۀ من با شما که به هزار و یک دلیل در آن سَرک می کشید.

اشاره ای به پیشینه ام.

از شمالی ترین خطه ی ایران می آیم. خطه ای میان زیر دامنه های لیلاکوه و ساحل چمخاله. خطه ای میان باران و مه آبچکان خانه های سفالی. از میان عطر بهار نارنج و بوی گس چای و برنجزاران سبز و زرد می آیم.

آنجا که زنان رنگین پوش، خم شده تا زانو در آبو، نمو، زالو از دیر باز تا هنوز جوانه های برنج را دانه به دانه می کارند و مردان با داس هاشان دُم سیاه صدری درو می کنند.

سالها قبل در خانه ای با قدمتی صد ساله دریک عصر سرد زمستانی با قیچی خورشید ماما بند نافم بریده شد قبل از من هشت برادر و خواهر دیگرم را در همان بالا خانه ودر همان اتاق بزرگ ِ سقف بلند پشت همان بخاری هیزم سوز و در همان تشت مسی جهازی ِ مادرمرا نیز بدنیا آورده بود.

نطفه ام از پدری ست با اعتقادات مذهبی عطار بود. آهسته می رفت و آهسته می آمد تا گربه شاخش نزند.

پر دردسرترین فرزند خانواده بودم. همۀ افراد خانه به ویژه مادرم را تا مرز جنون آزاراندم. همۀ غصه ی مادرم درس نخواندنم بود. روزیکه آن ورقه کذایی را از مدرسه گرفتم به خانه بردم وروی سینه مادرم سنجاقش کردم و گفتم این هم مدال افتخار برای تو.

دبستان و دبیرستان را در همان شهر کوچک بارانی به پایان رساندم. برادر دوسال بزرگترم دانشجو بود و موجب آشنایی من با کتاب و شعار! آخرین سال دبیرستانم آغاز ِ بو گرفتن کله ام از قرمه سبزی بود.

آزادی خواهی و مساوات طلبیم نه از روی دانش وآگاهی بلکه تبعییت از جوانی شور، جنون بود و پیامد آن دربدری ناخواسته یی شد و پناه بردن به کبعه کمونیست های جهان و دیدن آن مدینۀ فاضله! که خود داستانی ست هزار برگ.

از آرزوهای سرخورده و شروع تجربه زندگی در اروپا تا به امروز سالها می گذرد.

براین باورم که از لابلای گپ های شبانه ما در اتاقک (شهر کوچک بارون زده ام) برای منو تو دریچه ای باز شود تا تو حرفت را بزنی نه آنطور که من می خواهم تو بگویی و من نیز حرفم را نه آنگونه که تو می خواهی بشنوی.

دوستتان دارم و برایتان سبدسبد مهربانی می خواهم. هشدرخان آلمان ه. لیله کوهی

شهرکوچک بارانی من ...

۱۳۹۲ آذر ۳, یکشنبه

عشق، ازنگاه مقصدی ِ شاعر

هیچ نظری موجود نیست:

کل نماهای صفحه

بايگانی وبلاگ