شهرکوچک بارانی من ...: موش ها و کوه شاه

۱۳۹۲ آبان ۱۴, سه‌شنبه

موش ها و کوه شاه

موش ها دارند کوه شاهِ کرمان را می خورند!

ه.لیله کوهی

کوه شاه با ۴۳۵۰ متر ارتفاع پنجمین قله از کوه های مرتفع کشوراست.

چه خوب هنوز تعداد قابل توجه ای در ایران، بیدارند و اینطور در برابر موشهای چاق و چله ی اسلام ناب محمدی، قله ها را در می نوردند و غزل سرایانی شجاع اینگونه غزل می گویند تا موش های صحرایی را از کوه و صحرا بدر کنند. راست می گوید این آقای عالی پیام، عبای این دولتمردان آنقدر گشاد است که همه چیز زیرش جا می شود. حتی دریای خزر، اگر صبحی بهاری از خواب بیدار شدید و از پنجره اتاق هرروزی تان قله ی دماند برف گرفته را ندیدید شک نکنید که حالتان خوب نیست یا در خلسه هستید ویا در
منزل دوستی در کردستان! بلکه باورکنید این آقایان کل کوه با قله ی چهارهزارو هشتصدمتریش را یکجا زیر عبایشان جا دادند و بردند.

رهبرشان خامنه ای می گوید ما رکورد زدیم! راست می گوید اینها در همه ی زشتی ها و پلیدیها رکورد زدند در دزدی در اعدام در اعتیاد و در فقر در... رکورد زدند

برای دیدن فیلم کوه شاهِ کرمان و شعر خوانی عالی پیام روی یوتوپ کلیک کنید.
دو عکس این مطلب اعتراض دوهزار کوهنورد سراسر ایران در برابر کوه دزدی آقایان.
www.aoja.blogspot.com

http://www.youtube.com/watch?v=AlcvWutco5E

محمدرضاعالی پیام:

آنان که کوه را به طمع جابجا کنند

آیا بود که یک سر سوزن حیا کنند

دریاچهٔ ارومیه را خشک کرده‌اند

بنگر که با منابع ملی چها کنند

تا چوب پتروشیمی‌شان بر ملاج ما

راهی سوی خلیج میانکاله وا کنند

زاینده رود و کرخه و کارون ، تشنه‌اند

بر ماهیان و آبزیانش جفا کنند

هی می‌برند از دل جنگل درخت را

تا با زغالش آتش منقل به پا کنند

مرداب و باتلاق شود خشک تا مگر

ویلا و کارخانه به جایش بنا کنند

بلعیده‌اند جنگل و صحرا و رود را

شد وقت آن که کوه به زیر عبا کنند

اینک رسیده نوبت کرمان و کوه شاه

تا قامت بلند تو ای قله، تا کنند

از کوه می‌کشند دل و روده‌اش برون

تا سنگ آهنش ببرند و صفا کنند

سیری ندارد این شکم پیچ پیچشان

این کوه را چگونه در آن معده جا کنند؟

ای کوه شاه نام خودت را امام کوه کن

تا مگر دامنت را رها کنند

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

برای شهر کوچک بارون زده م

برای شهر کوچک بارون زده ام!

این نامی ست برای اتاقک گپ های شبانۀ من با شما که به هزار و یک دلیل در آن سَرک می کشید.

اشاره ای به پیشینه ام.

از شمالی ترین خطه ی ایران می آیم. خطه ای میان زیر دامنه های لیلاکوه و ساحل چمخاله. خطه ای میان باران و مه آبچکان خانه های سفالی. از میان عطر بهار نارنج و بوی گس چای و برنجزاران سبز و زرد می آیم.

آنجا که زنان رنگین پوش، خم شده تا زانو در آبو، نمو، زالو از دیر باز تا هنوز جوانه های برنج را دانه به دانه می کارند و مردان با داس هاشان دُم سیاه صدری درو می کنند.

سالها قبل در خانه ای با قدمتی صد ساله دریک عصر سرد زمستانی با قیچی خورشید ماما بند نافم بریده شد قبل از من هشت برادر و خواهر دیگرم را در همان بالا خانه ودر همان اتاق بزرگ ِ سقف بلند پشت همان بخاری هیزم سوز و در همان تشت مسی جهازی ِ مادرمرا نیز بدنیا آورده بود.

نطفه ام از پدری ست با اعتقادات مذهبی عطار بود. آهسته می رفت و آهسته می آمد تا گربه شاخش نزند.

پر دردسرترین فرزند خانواده بودم. همۀ افراد خانه به ویژه مادرم را تا مرز جنون آزاراندم. همۀ غصه ی مادرم درس نخواندنم بود. روزیکه آن ورقه کذایی را از مدرسه گرفتم به خانه بردم وروی سینه مادرم سنجاقش کردم و گفتم این هم مدال افتخار برای تو.

دبستان و دبیرستان را در همان شهر کوچک بارانی به پایان رساندم. برادر دوسال بزرگترم دانشجو بود و موجب آشنایی من با کتاب و شعار! آخرین سال دبیرستانم آغاز ِ بو گرفتن کله ام از قرمه سبزی بود.

آزادی خواهی و مساوات طلبیم نه از روی دانش وآگاهی بلکه تبعییت از جوانی شور، جنون بود و پیامد آن دربدری ناخواسته یی شد و پناه بردن به کبعه کمونیست های جهان و دیدن آن مدینۀ فاضله! که خود داستانی ست هزار برگ.

از آرزوهای سرخورده و شروع تجربه زندگی در اروپا تا به امروز سالها می گذرد.

براین باورم که از لابلای گپ های شبانه ما در اتاقک (شهر کوچک بارون زده ام) برای منو تو دریچه ای باز شود تا تو حرفت را بزنی نه آنطور که من می خواهم تو بگویی و من نیز حرفم را نه آنگونه که تو می خواهی بشنوی.

دوستتان دارم و برایتان سبدسبد مهربانی می خواهم. هشدرخان آلمان ه. لیله کوهی

شهرکوچک بارانی من ...

۱۳۹۲ آبان ۱۴, سه‌شنبه

موش ها و کوه شاه

هیچ نظری موجود نیست:

کل نماهای صفحه

بايگانی وبلاگ