شهرکوچک بارانی من ...: ژانویهٔ 2010

۱۳۸۸ دی ۲۱, دوشنبه

پیام باران

بگو بباران بشوید از رخ

غبار این کوچه باغ ها را

ه . لیله کوهی

آه که امشب حال عجیبی دارم، جوری دگرگونم که جز خل شدن نامی دگر نمی توانم بر این حالتم بگذارم. مجنونم! امشب مسحور صدای این آوازه خوانم که می خواند:

در این خموشی و پرده پوشی - به گوش آفاق می رساند طنین شوق وسرور ما را...

با این کلام به عالمی پرتاب می شوم که وصفش را نمی توان نوشت. صدا مخملی ست وروح نواز، کلام در اوج ست.

ودر یک کلمه، آسمانی ست.

برای(دکتر شفیعی کدکنی) استاد سخن و کلام پارسی باید به احترام کلاه از سر برداشت.

اما صدای این بانوی گیلانی که من سالیان طولانی آن را می شناسم و با آن اُنس دارم، دراین آواز کاری کرده ست کارستان، و من امشب در کوچه باغ های جوانی پرسه می زنم، و عالمی دارم که نگو!

در کوچه باغ هایی که بیست و هفت سال از آن دورم. این صدا مرا با خود به هوای صبح بهاری سرزمین مادریم می برد.

با این حال وهوا، با صدای آوازه خوان هم نسلم هم آوا می شوم:

تو دانی آری - تو دانی آری – دلم ازاین تنگنا گرفته ست.

چه شعر هایی چه شعر هایی که واژه های برهنه امشب نشسته بر....

بیایید باهم روی نام او بروی صفحه کامپیوترعلامت بگذاریم تا برای تو و من بخواند!

بگو بباران ببارد امشب بشوید از رُخ غبار این کوچه باغ ها را.

از اینجا به بانوی ترانه و آواز سرزمین مادریم خانم روح انگیز میرزایی سلام می گویم.
برای دیدن ویدئو کلیپ ترانه روی عکس کوچک خانم میرزایی بالای صفحه کلیک کنید.

هشدر خان 2010.01.10

برای شهر کوچک بارون زده م

برای شهر کوچک بارون زده ام!

این نامی ست برای اتاقک گپ های شبانۀ من با شما که به هزار و یک دلیل در آن سَرک می کشید.

اشاره ای به پیشینه ام.

از شمالی ترین خطه ی ایران می آیم. خطه ای میان زیر دامنه های لیلاکوه و ساحل چمخاله. خطه ای میان باران و مه آبچکان خانه های سفالی. از میان عطر بهار نارنج و بوی گس چای و برنجزاران سبز و زرد می آیم.

آنجا که زنان رنگین پوش، خم شده تا زانو در آبو، نمو، زالو از دیر باز تا هنوز جوانه های برنج را دانه به دانه می کارند و مردان با داس هاشان دُم سیاه صدری درو می کنند.

سالها قبل در خانه ای با قدمتی صد ساله دریک عصر سرد زمستانی با قیچی خورشید ماما بند نافم بریده شد قبل از من هشت برادر و خواهر دیگرم را در همان بالا خانه ودر همان اتاق بزرگ ِ سقف بلند پشت همان بخاری هیزم سوز و در همان تشت مسی جهازی ِ مادرمرا نیز بدنیا آورده بود.

نطفه ام از پدری ست با اعتقادات مذهبی عطار بود. آهسته می رفت و آهسته می آمد تا گربه شاخش نزند.

پر دردسرترین فرزند خانواده بودم. همۀ افراد خانه به ویژه مادرم را تا مرز جنون آزاراندم. همۀ غصه ی مادرم درس نخواندنم بود. روزیکه آن ورقه کذایی را از مدرسه گرفتم به خانه بردم وروی سینه مادرم سنجاقش کردم و گفتم این هم مدال افتخار برای تو.

دبستان و دبیرستان را در همان شهر کوچک بارانی به پایان رساندم. برادر دوسال بزرگترم دانشجو بود و موجب آشنایی من با کتاب و شعار! آخرین سال دبیرستانم آغاز ِ بو گرفتن کله ام از قرمه سبزی بود.

آزادی خواهی و مساوات طلبیم نه از روی دانش وآگاهی بلکه تبعییت از جوانی شور، جنون بود و پیامد آن دربدری ناخواسته یی شد و پناه بردن به کبعه کمونیست های جهان و دیدن آن مدینۀ فاضله! که خود داستانی ست هزار برگ.

از آرزوهای سرخورده و شروع تجربه زندگی در اروپا تا به امروز سالها می گذرد.

براین باورم که از لابلای گپ های شبانه ما در اتاقک (شهر کوچک بارون زده ام) برای منو تو دریچه ای باز شود تا تو حرفت را بزنی نه آنطور که من می خواهم تو بگویی و من نیز حرفم را نه آنگونه که تو می خواهی بشنوی.

دوستتان دارم و برایتان سبدسبد مهربانی می خواهم. هشدرخان آلمان ه. لیله کوهی

شهرکوچک بارانی من ...

۱۳۸۸ دی ۲۱, دوشنبه

پیام باران

کل نماهای صفحه

بايگانی وبلاگ